- Jeżynowe latte na owsianym, albo piernikowe z vege pianką
– rozważała Natalia, stojąc w kawiarnianej kolejce i wypowiadając swoje
wątpliwości bezgłośnie w szal zawinięty na brodzie. Świat zanurzony w grudniowym
deszczu, który z roku na rok dziwił coraz mniej, dogorywający w poświątecznym marazmie
przebodźcowania jedzeniem i społecznymi interakcjami, Natalia usiłowała nieudolnie
porzucić za drzwiami kawiarni, organizując sobie samodzielny seans dobrostanu w
prezencie na nowy rok.
- Dwa dziewięćdziesiąt dziewięć za owsiane, za piankę i za
jeżyny. Na rany Chrystusa nie jesteś
Carrie Bradshaw, żeby biegać codziennie z kubkiem po ulicy, i na pewno to nie
jest Nowy Jork – wewnętrzny głos był jednak zawsze w formie.
Natalia
westchnęła. Potrzebowała natychmiastowo utopić podpełzające do niej znienacka stany lękowe w cukrze, choć
wiedziała, że wyrzuty sumienia po tym akcie niefrasobliwości wpędzą ją w kolejne.
- Przynajmniej nie palę –
pomyślała i to błogosławieństwo kojącej autorefleksji spłynęło na nią
niczym rozwiązanie wszelkich zmartwień.
- Piernikowe love z vege pianką – usłyszała. I był to głos,
który wcale nie pochodząc z niej samej, był jednocześnie tak schizofrenicznie
znajomy, że nagle jej ciało wykonało teleportację z fikołkiem i skręciło się w
sobie niczym podgrzewany kawałek plastiku. Spojrzała odruchowo, acz czujnie na
postać poprzedzającą ją w kolejce i rozpoznała ją natychmiast.
- Alicja – usta Natalii wypowiedziały to imię bardzo ostrożnie,
również w szal, a następnie rozciągnęły się w nerwowym uśmiechu i zastygły
niepewnością.
- Jesteś nową, inną osobą. Nie musisz uciekać. Spróbuj czasem
zachowywać się normalnie – usłyszała życzliwą uwagę z podświadomości. Napełniła
się więc wyczekująco oddechem i – Wszechświecie napierdalaj! – wyrzekła
odważnie zaklęcie dla dorosłych. Jak w zwolnionym tempie zobaczyła, jak profil
Alicji zmienia kierunek i milimetr po milimetrze łapie ją na swój celownik.
Namierzona Natalia jakby skurczyła się w sobie starym neurozwyczajem, ale zaraz
przypomniała sobie, że jest już duża i pewna siebie, więc zafalowała w zaufaniu
do życiowego nurtu i postanowiła pierwsza zaprezentować swoją dojrzałość
emocjonalną.
- To samo – wypaliła. – To samo miałam wziąć – uśmiechnęła się. I
– to samo – potwierdziła raz jeszcze sprzedawcy, kiwając głową entuzjastycznie
niczym samochodowa maskotka. Przytknęła do czytnika swój malutki portfelik na
malutkie pieniążki i przesunęła się o krok. Stały teraz obok siebie, Alicja i
Natalia – dwie przyjaciółki z czasów mroku gęstego jak asfalt i niekończącej
się degrengolady. Dwie przyjaciółki, które przetrwały razem pokusy skoku z dwucyfrowego
piętra na głowę i masowej egzekucji wszystkich mężczyznopodobnych w stolicy.
Alicja i Natalia – dwie przyjaciółki, które nie widziały się od dziesięciu lat.
Twarz Alicji zmieniała się, jakby ktoś wyświetlał na niej
projektorem edukacyjny film o pogodzie. Trochę mrugała, trochę nerwowo grzebała
w torebce. Wreszcie roześmiała się perliście, co wystraszyło Natalię
najbardziej. O co tak się wtedy pokłóciły? – próbowała sobie przypomnieć.
Kiedy dwa tekturowe ekokubki, pokryte śmiercionośnymi
chemikaliami parowały już niewinnie na stoliku przy oknie, dwie przyjaciółki
usiadły naprzeciwko siebie w milczącym akcie o nieagresji, by sprawdzić, której
wiedzie się gorzej. Dziesięć lat temu walka była nierówna, bo Alicja zawsze miała
w zanadrzu szach mat swoim kredytem we frankach i chorymi kotami. Tym razem z
dwójką dzieci i rozstaniem Natalia znowu miała szanse.
Zaczęły niewinnie, od „ale się nic nie zmieniłaś” przez „dobrze
ci w tym kolorze”, aż doszły do „dalej mieszkasz tam, gdzie wtedy”? I obie
wiedziały, że to pytanie było jednocześnie hasłem do przegrupowania wojsk.
Przez chwilę nastała cisza bezdenna, jakby całą kawiarnię wchłonęła kosmiczna
grzybnia, a później, kiedy dźwięki zaczęły na nowo wsączać się do ich świata,
dziewczyny przyjęły strategiczne pozycje bojowe i zmierzyły wzrokiem wzajemnie
swoją wyćwiczoną obojętność. Natalia, żeby wytłumaczyć, dlaczego po dziesięciu
latach znowu wróciła do swojego małego mieszkanka na poddaszu, musiała wytoczyć
najgrubsze działa.
- Przeprowadzaliśmy się z Tomkiem kilka razy, ale wiesz jak to
jest, potrzebowaliśmy coraz więcej miejsca, pojawiły się dziewczynki – przyoblekła uśmiech spełnionej matki – udało nam się kupić piękne mieszkanie z
ogródkiem, cieplutkie, jasne, z zielenią za oknem, przy samym metrze – rozmarzyła
się własną wizją fabrykowaną na potrzebę chwili, aż na moment sama zapomniała, że
już tam nie mieszka. - Ostatnio tak bardziej no wiesz, dzielimy się opieką,
więc no, jakby.. mamy dwa domy – Natalia usiłowała jeszcze wybrnąć z mieszkaniowej pułapki trybem miękkiego lądowania.
- Czyli się rozstaliście? – Alicja zlustrowała ją laserowym
spojrzeniem i Natalia poczuła na żołądku ciężkość znaną jej z dwudziestu lat
rodzicielskich interwencji, a zaraz potem bunt każdej komórki w swoim ciele.
- Trzeba było jednak iść w to błoto ze swoim piernikiem w
kubku zamiast się godzić na tą lewatywę – usłyszała w głowie i postanowiła zastosować
sobie potajemnie sztuczne oddychanie w szal, w celu uspokojenia. Wyprostowała
się po nim jeszcze mocniej, by być wyższą i fajniejszą i siorbnęła bitej vege
śmietany.
- A Ty? Gdzie teraz mieszkasz? – przystąpiła do kontrataku.
Alicja zapatrzyła się w szarość za oknem, następnie w śliwkowość swoich
paznokci, w baristę przy ekspresie, w sąsiednie istoty przy stoliku, a na końcu w but. I
Natalia pojęła, że Alicja denerwuje się o wiele bardziej niż ona.
